ولایت پذیری را باید از هارون مکی آموخت

مأمون رقی می گوید:در محضر سرور و مولایم امام صادق(ع) بودم که سهل بن حسن خراسانی داخل شد، بر امام سلام کرد و نشست. سپس گفت: «ای فرزند پیامبر! رحمت و رأفت از آن شماست و شما خاندان امامت هستید، چه چیزی مانع اقدام شما برای گرفتن حکومت اسلامی می شود در حالی که شما همین الان از پیروان خود یکصد هزار  شمشیرزن می توانی داشته باشی و آنان پیشاپیش شما شمشیر می زنند.»

امام صادق(ع) به آن مرد خراسانی فرمود: «خدا حقت را حفظ بکند بنشین. سپس امام صادق(ع) به حنیفه گفت: ای حنیفه تنور را آتش بزن.»

حنیفه تنور را آتش زد و تنور یکپارچه آتش شد.و اطراف تنوراز شدت گرما سفید گشت.

امام صادق(ع) به آن مرد خراسانی فرمود: «بلند شو و خود را به تنور بینداز.»

خراسانی گفت: «سرور و مولایم! مرا با آتش معذب مکن و مرا از این امر معاف بدار، خداوند تو را معاف بدارد.»

امام به او فرمود: «تو را از این کار معاف کردم.»

در این حال هارون مکی به محضر امام صادق(ع) رسید و کفشش هم در دستش بود و بر امام سلام کرد.

امام به هارون مکی فرمود: «کفشت را به زمین بینداز و برو در داخل تنور در میان آتش بنشین.»

هارون مکی کفش خود را انداخت و در میان تنور نشست.امام شروع کرد به گفت و گو با آن مرد خراسانی و از اوضاع و احوال خراسان سؤال می کرد. پس از آن به مرد خراسانی فرمود: بلند شو و نگاه بکن و ببین در تنور چه خبر است. مرد خراسانی به تنور نگاه کرد و دید که هارون مکی چهار زانو در میان آتش نشسته است. پس از آن هارون مکی از تنور بیرون آمد و بر ما سلام کرد و نشست.

امام به مرد خراسانی فرمود: «در خراسان چند نفر مانند این فرد پیدا می شوند؟»

خراسانی گفت: «به خدا قسم حتی یک نفر هم مانند این فرد پیدا نمی شود.»

پس از آن امام صادق(ع) فرمود: «ما در زمانی که پنج نفر یاور(واقعی) نداریم دست به قیام مسلحانه نمی زنیم. ما بهتر از دیگران وقت خروج و قیام مسلحانه را می دانیم.» (بحارالانوار، ج ۴۷، ص ۱۲۳، ح ۱۷۲، باب۲۷)

حال شما بگویید در عصر حال چند نفر، یاور واقعی مانند هارون مکی پیدا می شود؟ آیا شما حاضر می شوید وقتی امام ظهور کردند از همه چیز خود گذشته و به یاری ایشان بشتابید و تا پای جان پای عهد خود بمانید؟

 ***

وقتی می گوییم علی غریب بود لعنت می کنیم مردم آن زمان را

وقتی می گوییم حسین غریب بود لعنت می کنیم مردم آن زمان را

خدا نکند روزی بگویند مهدی غریب بود که آیندگان لعنتمان کنند ...